جامعه همچون درختى است که ثروت باید به صورت مواد غذائى از آوندها و مجارى تغذیه آن بالا رفته و به تمامى سلولها، حتى سلول هائى که در زوایاى یک برگ لمیده اند برسد، وگرنه به تدریج شاخه هاى آن رو به زردى گرائیده و تمام درخت نابود مى گردد.[1]
تحقق این مهم به ترویج انفاق های مستحبی هم چون وقف وابسته است،[2] لذا بسیارى از برنامه ها و سیاستگذارى هاى اجتماعی اسلام،بر مبنای وقف استوار شده است.[3]
بنابراین مسأله انفاق گرچه از واجبات نیست ولى اسلام، فوق العاده به آن اهمیّت داده است؛ در واقع تشویق اسلام به مسأله وقف، و اقدام پیشوایان بزرگ به آن، بخش قابل توجّهى از اموال را از شکل خصوصى خارج ساخته و رنگ عمومى به آن می بخشد که در نهایت در خدمت رسانی به توده هاى عظیم اجتماع به کار گرفته شده و این خود گامی مهم براى توزیع عادلانه ثروت به شمار می آید.[4]
