وقف اشاره به این نکته لطیف دارد که سخاوت و انفاق در راه خدا، آثار مفیدش علاوه بر آنکه عاید خود انسان مى شود؛ رشد معنوی جامعه را نیز به همراه خواهد داشت؛ لذا روح احاد مردم را پرورش مى دهد و دل ها را از تیرگى هاى حرص و «بخل» پاک ساخته و برکات مادى و معنوى را به جامعه سرازیر مى کند.[1]
در تبیین این مهم باید گفت وقف از یک سو مشکل مالى نیازمندان را برطرف می کند و دعاى خیر آنان را بدرقه راه وقف کننده مى کند، از سوى دیگر محبّت و وابستگى به مال دنیا را در دل انسان ها کمرنگ مى سازد. علاوه بر این که رحم و عطوفت مردم را پرورش داده، و از قساوت قلب مى کاهد.[2]
لذا منافع انفاق نه تنها به خود انسان بازگشت مى کند بلکه دیگر آحاد مردم نیز به انجام سنت حسنه وقف تشویق می شوند. چرا که به نحو فراگیر، روح گذشت و بخشش و فداکارى و نوع دوستى در جامعه طنین انداز می شود، و در حقیقت وسیله مؤثّرى براى تکامل روحى و پرورش شخصیّت عموم مردم فراهم می شود.[3]
ایران از لحاظ نیت های خیرخواهانه وقفی کشوری بی نظیر است، شناسایی حدود 
این درست نیست که مردم بدون هیچ تلاشی درزمینهٔ حل مشکلات اقتصادی فقط دولت را مقصر بدانند. البته که دولت وظایف مهمی در قبال جهش تولید ازجمله اصلاحات مالیاتی، اصلاحات بانکی و...دارد. وقف یکی از نمونه‌های همکاری مردم در احیاء اقتصاد و در کنار خمس، زکات، صدقه، هبه، جزیه، قرض‌الحسنه و... به‌عنوان یکی از ارکان اقتصادی اسلام، مطرح است.
وقف کردن از جمله رفتارهای پسندیده ای است که شریعت زنده و پویای اسلام به آن تشویق کرده است. این رفتار اقتصادی از چنان ارزشی برخوردار است که آن را در شمار مهم ترین منابع درآمد برای امور شایسته و نیک قرار داده است. منبعی که همیشه جوشان بوده و از برکاتش بازار اعمال صالح رونق می یابد. همان گونه که خداوند متعال می فرماید:
تعریف وقف :