پایداری و پیوستگی؛ ملاک برتری وقف

سرشت کمال جوی آدمی همان گونه که به خود کمال گرایش داشته و آن را دوست دارد، خواهان ماندگاری آن نیز می باشد. جاودانگی از مهم ترین آرزوهای بشر است که ریشه در همین امر فطری دارد؛ هم از این رو ماندگاری از مهم ترین معیارهای ارزشگذاری نزد همه آحاد بشر است تا آنجا که آدمی وقتی در معرض انتخاب چیزی در بین امور متعدد قرار می گیرد، به میزان ماندگاری آنها توجه می کند و در صورت برابری آن امور در معیارهای دیگر ارزشمندی، چیزی را بر می گزیند که ماندگارتر است. بی‌شک آنکه انسان را بر این ویژگی سرشته و سرشت او را سرشت الهی خوانده است، پذیرای این معیار بوده و بر آن صحه می گذارد. خداوند تعالی در قرآن کریم به این حقیقت تصریح کرده، می فرماید:

الْمَالُ وَالْبَنُونَ زِینَةُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا ۖ وَالْبَاقِیَاتُ الصَّالِحَاتُ خَیْرٌ عِندَ رَبِّکَ ثَوَابًا وَخَیْرٌ أَمَلًا [1]

مال و فرزندان، زینت زندگى دنیایند و کارهاى ماندگار شایسته، نزد پروردگارت پاداشى بهتر دارند و امید داشتن به آنها نیکوتر است.

حکم خداوند تعالی به بهتر بودن مال و فرزندان، زیور زندگی دنیا است و کارهای ماندگار شایسته، پاداش و امید بهتری نزد پروردگارت دارند.

نقش وقف در رشد معنوی جامعه

 

وقف اشاره به این نکته لطیف دارد که سخاوت و انفاق در راه خدا، آثار مفیدش علاوه بر آنکه عاید خود انسان مى شود؛ رشد معنوی جامعه را نیز به همراه خواهد داشت؛ لذا روح احاد مردم را پرورش مى دهد و دل ها را از تیرگى هاى حرص و «بخل» پاک ساخته و برکات مادى و معنوى را به جامعه سرازیر مى کند.[1]

 

در تبیین این مهم باید گفت وقف از یک سو مشکل مالى نیازمندان را برطرف می کند و دعاى خیر آنان را بدرقه راه وقف کننده مى کند،  از سوى دیگر محبّت و وابستگى به مال دنیا را در دل انسان ها کمرنگ مى سازد. علاوه بر این که رحم و عطوفت مردم را پرورش داده، و از قساوت قلب مى کاهد.[2]

 

لذا منافع انفاق نه تنها به خود انسان بازگشت مى کند بلکه دیگر آحاد مردم نیز به انجام سنت حسنه وقف تشویق می شوند. چرا که به نحو فراگیر، روح گذشت و بخشش و فداکارى و نوع دوستى در جامعه طنین انداز می شود، و در حقیقت وسیله مؤثّرى براى تکامل روحى و پرورش شخصیّت عموم مردم فراهم می شود.[3]